Danuta Siedzikówna „Inka”, zamordowana w przededniu swych osiemnastych urodzin, idąca na śmierć z troską, aby powiedzieć swojej babci, że zachowała się jak trzeba, urasta dzisiaj ponad symbol ofiary, niezłomności i oporu przeciwko komunistycznemu reżimowi.
Tak bardzo potrzebujemy pamięci o niej, a książka z tekstami osób, które wierne są jej testamentowi, nakazującemu zawsze zachowywać się „jak trzeba”, ma tę pamięć utrwalić.
Jarosław Szarek,
Prezes Instytutu Pamięci Narodowej
Ta książka to żywe świadectwo wielu osób na różny sposób związanych z historią Danuty Siedzikówny. Wśród nich znajdują się naukowcy, politycy, historycy, archeolodzy, dziennikarze, artyści, reżyserzy, społecznicy, kibice, przedstawiciele rodziny „Inki”.
Danuta Siedzikówna „Inka”, sanitariuszka 5. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej, młoda dziewczyna, stała się dla nas symbolem, wokół którego udało się zjednoczyć ludzi różnych środowisk i zdziałać wiele dobra. Pozostawiła po sobie mocne świadectwo bezkompromisowej wierności wartościom, w których została wychowana. Potrafiła dla Polski poświęcić swoje życie. Kiedy wysyłała swój słynny gryps do babci Tymińskiej, że „zachowała się jak trzeba”, to powiedziała w nim tak naprawdę - „Babciu, ja nie zdradziłam wartości, w których zostałam wychowana, które wyniosłam z rodzinnego domu, ze szkoły salezjańskiej, z oddziałów leśnych. Pozostałam wierna”. Taka postawa wzrusza i imponuje dzisiaj młodzieży, która zewsząd bombardowana jest zachętą do życia bez stawiania sobie wymagań i do postaw skrajnie innych niż wierność. „Inka” jest inna niż cały politycznie poprawny świat - i to jest jej siła.
ks. Jarosław Wąsowicz SDB.
